Süleyman Nazif, I. Dünya Savaşı’nın başladığı yıllarda Bağdat valisi olarak görev yapmaktadır. Bir gün belediyeye ait petrol deposunda yangın çıkar. Polis, asker, hükümet memurları, başlarında vali bulunduğu hâlde yangın yerine koşarlar. Fakat petrolü kurtarmak için canını tehlikeye atacak fedailere ihtiyaç vardır. Hemen herkes depodan ümidini kesmeye başlamıştır. Orada bulunanlar şaşkınlık ve çaresizlik içindedir. Derken Vali Süleyman Nazif Bey, birdenbire gözleri parlayarak bağırır: “Yağma!”
Bu söz, işsizler ve fellahlar arasında, “Yağma, yağma!” diye tekrarlanıp durur. Bir anda, çok sayıda adamın ateşe saldırarak tenekeleri ve sandıkları kapıp uzaklaştıkları görülür. Biraz sonra da yangın söndürülür. Süleyman Nazif akşamüstü bir tellal çıkararak belediye deposundan alınan petrolün iade edilmesi gerektiğini, getirmeyenlerin cezalandıracaklarını ilan ettirir. Daha sonraki günlerde de takibat yaptırır ve bu dâhice tedbir sayesinde şehrin aylarca karanlıkta kalma tehlikesini önlemiş olur.
Kaynak: Dursun Gürlek, Kültür Dünyâmızdan Manzaralar, Kubbealtı Neşriyâtı, 5. Baskı, Aralık 2014.
