Saffet Paşa’nın sadrazam olduğu vakitlerdir. Meclis toplanmış, önemli devlet meseleleri konuşulacaktır. Devletin başında mühim problemler vardır. O gün yapılacak toplantıya, Tunuslu Hayreddin Paşa da davetlidir. Alayişten nümayişten sonra toplantı başlar. Her biri devletin mühim bir kademesinde vazife yapan bu insanlar, sırayla söz alıp, “Vay efendim şu iş böyle yamuk, yok efendim bu işi neden böyle yalan yanlış yapıldı! O tarafın eksiği şu, bu tarafın fazlası bu kadar. O tarafın eksiği şu, bu tarafın fazlası bu kadar.” diye veryansın ederler. Herkesin devlet işlerinden bir şikâyeti vardır. Fakat Tunuslu Hayreddin Paşa, konuşulanları büyük bir sessizlik içinde dinlediği halde, ağzını açıp tek bir kelime etmez. Kendisini tanıyıp hürmet edenler, Paşa’nın bu sessizliğine bir anlam veremeyip sorarlar:
“Paşam, siz neden hiç konuşmuyorsunuz?”
Paşa, yerinden doğrulup cevap verir:
“Efendiler! Şu konuşulanlara bakınca, sanki devleti başkaları yönetiyor da, biz onların eksik ve gediklerini ortaya dökmek ile vazifeliymişiz gibi hissettim kendimi. Oysa ki, devlet biziz! Yanlışlar ve hatalar da bizim! Madem bu meclis, işlerin bu derece bozuk olduğunu görüyor, öyleyse düzeltsin! Yok düzeltemiyorsa da çekilsin gitsin! Böyle, havaya savurmakla işler düzelmez!”
Kaynak: Selim Gündüzalp, Tarih Öyküleri, Zafer Yayınları, 7. Baskı, Haziran 2011.
