Yıllar önce liderlik üzerine bir konuşma yapmak üzere bir kurum, yıllık toplantılarına çağırdı.
Lüks bir otel, 500-600 yönetici…
Ben en arkadan seyrediyorum.
Yönetim kurulu başkanları çıktı, iyi başladı ama sonra sinir yaptı, “şunu da yapmıyonuz, bunu da yapmıyonuz” diye fırça kayıyor.
Topluluğa bakıyorum; herkes kıpkırmızı, kimsenin sesi çıkmıyor.
Böyle fırça atarken karşıdan ses çıkmazsa, kendi kendini motive eden adamlar vardır. Bu baktı çıt yok, motivasyonu iyice arttı. Bir ara, herhâlde iyice ter bastı ki, ceketi çıkardı, ortalık karıştı. Organizasyon komitesi, yöneticiler, birçok adam fırladı ve biri ceketi kaptı.
Fırça bitince “Bir de hoca gelmiş o da konuşsun yimağa gidelim” dendi.
Ben çıktım lagada lugada bir şeyler anlatıyorum ama aklımda o sahneler var, konferanstan önce de “Hocam sizle ilk defa tanışıyoruz, memnun kalırsak inşallah yıllarca beraber olacağız, kurumunuzla çalışmayı düşünüyoruz.” dediler, verdiler üzüm salkımını. Fakat o sahne aklımda; içimden “Şerif söylemezsen adam değilsin.” dedim.
“Biraz önce yönetim kurulu başkanınız ceketini çıkardı ve çok ilginç bir şey oldu. 8-10 kişi ceketi kapacağız diye fırladı, en arkada görevli çocuklar vardı, orada su şişeleri devrildi. Az kalsın ben de koşacaktım, ‘cekette yüklü döviz var’ diye düşündüm.
Bugün böyledir, ceketi çıkarırsınız herkes yerinden fırlar. Yalnız partiler değişir, siyasetçiler değişir ve 70 yıldır olduğu gibi bu ülkede tüm yöneticileri değiştirirler, sizi görevden alırlar. Rütbeniz, makamınız kalmaz; o gün ceketinizi çıkardığınızda yine bu kadar insan koşuyorsa büyük adamsınız fakat eğer o gün ceketi asacak çivi bulamıyorsanız o zaman liderlik biçiminizi mutlaka sorgulayın.”
Salon buz…
Önce yönetim kurulu başkanı alkışlamaya başladı, sonra bütün salon.
Bir daha da o kurumdan eğitim teklifi alamadık.
Kaynak: Ahmet Şerif İzgören, MOKS: Başarıya Giden Yol, Elma Yayınevi
